چرا وقتی در نوشابه نمک می ریزیم, با شدت بیشتری گاز آزاد می شود ؟

‌‌‌

‌‌هرچه دمای آب کمتر و فشار بیشتر باشد، ظرفیت پذیرش گاز بیشتری را خواهد داشت و به عنوان مثال گاز کربن دی اکسید بیشتری را در خود حل می کند. هنگام تولید نوشابه با استفاده از این خاصیت، در دماهای پایین و فشار بالا، نوشیدنی با تزریق کربن دی اکسید به حالت اشباع می رسد. بنابراین وقتی در نوشابه باز شود و نوشابه در دما و فشار معمولی قرار گیرد، محلول خاصیت فوق اشباع دارد یعنی مقدار کربن دی اکسید حل شده در آن بیش از ظرفیت انحلال در آن دما و فشار است. چنین محلولی اگر شرایط مهیا باشد تمایل به آزاد کردن کربن دی اکسید دارد. برای این کار گاز کربن دی اکسید محلول باید به صورت حباب درآید یعنی مولکول های کربن دی اکسید حل شده باید در نقطه ای جمع شوند و با به هم پیوستن، یک حباب تشکیل دهند و به سطح نوشابه بیایند و از آن خارج شوند.

اگر دقت کرده باشید تشکیل حباب در سطوح تماس خارجی نوشابه اتفاق می افتد یعنی در سطح نوشابه و دیواره های بطری یا دورنی. به زبان ساده این سطوح و به خصوص نا همواری های موجود روی آنها یا هر نوع ناهمگنی موجود در محیط نقش جایگاه های تجمع یا مکان هایی برای به هم پیوستن مولکول ها و تشکیل حباب را بازی می کنند. به عبارت عامیانه یعنی مولکول ها برای ایجاد حباب دنبال بهانه می گردند و این بهانه را در این سطوح پیدا می کنند. در این وضعیت ریختن نمک در نوشابه باعث خروج سریع تر گاز از محلول می شود. زیرا سطح بیشتری برای تشکیل حباب در اختیار مولکول ها قرار می گیرد (سطح جانبی بلورهای نمک). چیزی مانند تبلور شکر پس از قرار دادن بلور یا نخ در محلول فوق اشباع آن. بنابراین چنین اتفاقی اصلا شیمیایی نیست. هیچ واکنشی هم صورت نمی گیرد و تقریبا هر ماده ای از نمک و شکر گرفته تا شن و ماسه که بتوانند نوعی ناهمگنی در محیط نوشابه ایجاد کند یا سطح آزاد در اختیار آن قرار دهد (یا به طور خلاصه بهانه دست مولکول ها بدهد!) می تواند این کار را بکند. این اتفاق را حتما در هنگام وارد کردن نی در نوشابه دیده اید. تنها مزیت نمک با شکر این است که به دلیل داشتن دانه های ریز سطح جانبی نسبی بیشتری در مقایسه با مواد درشت تر دارند. همین!